Depresyona giriyorlar teker teker,

Çok zor diyorlar, acaba ne tedavi eder?

Onca güzellik var yanlarında, bu musibet ile izdivaç ederler.

Sıhhatleri vardır, bilmezler,

Kiminde para da çoktur, nası yenir bilmezler,

İpe, sapa gelmez mevzulara kilitlenirler,

Anahtarı bir kerize verirler,

Sonra deliricem of derler.

Alıp başlarını giderler,

Mekan mekan gezerler,

Yataklarına girdiler mi çıkmak nedir bilmezler,

Zaman hırsızı bunların hepsi.

“Nush ile uslanmayanı etmeli tekdir, tekdir ile uslanmayanın hakkı kötektir.”

İlişme bana hastayım derler,

Kutu kutu pense, ilaçları içerler,

Zat-ı aktar olanlar bu işlere gülerler.

Bir kıtada açlık var, dolabında aşlık var

Robinson Crusoe ‘nun bile köle möle Cuma’sı var,

Bak hala sorup duruyor: Şu kocaman şehirde, benim nerde kimim var?

Bedeni terketmemişse o can, sonuna kadar yaşayacaksın.

Birileri senin hayatını çalıp yaşarken, sen birilerinin hüznünü taşımayacaksın.

Başlatma depresyonundan, hep şımarık mı kalacaksın!

Evet fazla ileti gitti bu şiir, bu bir,

İki ne diye sorarsan, boşver delidir şair.