Maviye soğuk renk dedikleri günden beri beni daha çok ısıtan bir renk olmadı. Gökyüzü, deniz.. bazen bir çift göz. Maviye soğuk diyen halt etmiş. Çimlere uzanıp gökyüzünü izlemek gibi bir terapi var neyin soğukluğu, mavi bir deniz kıyısında, 1 hafta tatil yapabilmek için 358 gün çalışıyor bazımız, deniz suyu soğuk olsa da, maviyi suçlayamazsınız. Soğuk olan mavinin kendisi değil. Tamam resim sanatında renkler kategorize edilirken böyle bir bok yenmiş ama kime göre neye göre? Kriter ne? Son olarak; Atatürk’ün o güzel gözleri mavi. Yeter mi! Aslında mavinin sıcak olduğunu anlatmak için şuraya “mavi gökyüzünün altında sevişmek” ile ilgili bir şeyler yazsam ısınacak milyonlarca insan var. Bırakın şu çakma muhafazakar tavırları.

Sabahın erkek saatlerinde (burayı yalnızca hemcinslerim anlayabilir) griye uyanmak kadar can sıkıcı bir şey daha yoktur benim için. Hatta o kadar ki; griye uyanınca yüzüm sararıyor, ruhum kararıyor. Tüm canlılar gibi insanoğlu da mutasyona uğramaya devam ediyor. Mutasyon dediysem x-men benzeri bir mutasyonu kastetmiyorum, öyle aduket falan, ateş topları atıp, uçamıyoruz. En belirgin olanı söylemek gerekirse, mekanikleşiyoruz. Kayıtsız kaldığımız onlarca muhtaç canlı varken, durduramadığımız değil, durdurmak için çaba sarf etmediğimiz savaşlar varken, akan kanların kırmızısını sıcak ilan edenlerle aynı tarafta yer almak bana göre değil. Oysa mavinin huzuruna kapılabilseydik, kırmızının acısına katlanmak zorunda kalmayacaktık.