Zaman zaman sorarız iyilik mi kazanacak, kötülük mü???
Dedikleri gibi: hangisini daha çok beslersek o kazanır.
Bazısının ağzından ” o zaman aşkı besleyelim” cümlesini duymuştum.
Ne büyük bir hata!
Aşkmış…
Hep tatlı yanı gelir akla, midemizde hızla kanat çırpan kelebekler tabiri ile süslenir.
Siz hiç dünyayı kurtaran bir kelebek duydunuz mu?
Ya da çizgi roman dahi olsa kahraman bir kelebek okudunuz mu?
Aşk değil dunyayı, birçok zaman kişiyi bile kurtaramaz.
Hatta çokça yok etmişliği vardır.
Tıpkı Truvalı Paris’in, Sparta kralının eşi Helen’i kaçırması ile başlayan
Büyük Truva savaşı neticesinde koca bir şehri yok etmesi gibi.
Ayrıca günümüzde 3. sayfa haberlerinde okumuşuzdur.
Aşkın bünyesinde bunalım, depresyon ve türevi bir çok ruh hali mevcuttur,
Hatta buna mutasyonu bile ekleyebiliriz. Aşk bazılarını canavara, cellata dönüştürür.
Aşkına karşılık bulamadı intihar etti..
Aşkına karşılık bulamayınca öldürdü..
Ve aşkın fütursuzluğuyla gelen daha birçok yok oluş hikayesi.
3. sayfada 2. bir şansı olmayan insanlar.
Aşk acı eşiği en düşük olgudur.
Peki ya sevgi öyle mi?
Gerçek sevgiden bahsediyorum.
Karşılıksız olduğunda bile asaletini kaybetmeyen, insanı birden fazla düşünmeye sevkeden,
Ebediyetin en edepli hali, çıkarsız, duyarlı ve gerçek olan.
Aşk kadar kırılgan olmayan, güçlü, hücrelerimizi mutasyona uğrratmayan, aksine sağlamlaştıran.
Tek bir varlığa değil, hemen herşeye yetebilen kutsal bir hazine.
Canlı cansız herşeye yeten.
Tanrıya, birden fazla insana, vahşi yada evcil tüm canlılara, tüm doğaya.
Tanrının ve elçilerinin karşılık beklemeden sunduğu koca bir meyve tabağı,
Çeşitli, leziz ve her dem taptaze.
Dünyanın ihtiyacı olan tek kurtuluş projesi.
Sayısız tasarımcısı, işçisi, alıcısı olan.
Paylaştığımızda bencillik uyandırmayan belkide tek şey.
Acı veren herşeyin, tüm hastalıkların, düşmanlıkların, tüm zamanların, anların panzehiri.
Aşk mı?
Bazen tam bir “an” zehiri.
Sonsuz olabilmenin tek yolu: “sevgi”.
Kimbilir belkide “sev ki” den türemiştir.
Sev ki dünya güzel kalsın.