Ellerimi açıp göğe doğru, tüm yaşananlar yanlış mı diye haykırırken buldum kendimi bir mabedin tam ortasında, en sonunda. Başladığım hiçbirşeyi yarım bırakmadım bugüne kadar, tamamladım tüm işlerimi, vazifelerimi, yarım bıraktım bazı hazlarımı, haylazlıklarımı. Yüreğimdeki tüm ateş soğuktanmış meğer, tıpkı kar yanığı gibi. Hastalıklı ruhların bulaşıcı karanlıkları, aydınlık bir yan bırakmamak üzere tasarlanmış kör kılıçlarıyla parçalamışlar meğer tüm bütünlerimi, parça parça tamamıyla. Az daha yok olacaktı varlığım, yokluğumla, ne de olsa meydanlarda savaştık barış içinde. Zaferin adı şan, mağlubiyetinki kan. Durduğumda başlamasın tüm sonlar, tükenmesinler diye tutkularım, özgürlüğümü tutsak ettim tümüyle. Zindanım çok ufak, şekli de bir tuhaf, içeride sadece birkaç raf, üzerleri hep dolu, silme zarf, içlerinde sadece birer harf, a’dan z’ye. Özgürce kurmak için kelimelerimi, kapattım hepsini kendi dilimle. Her ne kurmak istersem, bozarak harflerin kronolojisini yaratırım en tehlikelilerini en güvenli şekilde, önce zihnimde sonra ses tellerimde, nihayetinde zarfları kapattığım dilimle.

Tezatların doğrusu o kadar cazibeli gelir ki kaçarım tüm çekiciliğinden, gel gellerinden, gürültülü, patırtılı sesizliklerinden fakat en sonunda yoldan çıkar, git gide gelirim yola. Bütün adamlığımla adımlarım, arşınlarım verilen koordinatları, deli gibi akıllı davranırım, olağan şaşkınlıklar salarım uyuyan ayıkların üzerine, sevgiye olan açlıklarıyla doyururum nefretlerini her bir nefret sahibini, sahibesini ve hür  oluşumu kutladığım heryerde gökyüzünü görürüm körü körüne.

Ellerimi açıp göğe doğru, tüm yarım bıraktığım hazlarımı tamamlamaya başlarken buldum kendimi bir sokağın tam ortasında, en sonunda.. ne kadar gereksizdi en başta olması gerekenin en sonda olması. Şimdi farkına vardım pahalıya patlayabilecek ucuzlukların imha edileceği yerin gökyüzü olduğuna.