İnsanların yaşam mücadelelerinin uğultusu gün geçtikçe yormaya başladı ruhumu. Depresif tiplerin, tipsiz sorunları ile uğraştıklarına yalancı şahitlik etmek, doğru olan şeyleri görmemi engelliyor, gölgeliyor artık. Zaten mutluyken sırıtan tavırlarım çarpar herkese, 1000 watt’lık bir ışık saçarım belki bazen gözlerinizi acıtırım ama bırakın mutsuzken de eğilmiş bir çam gibi durayım, karanlığımı yaşama hakkıma darpta bulunmayın. Beni benden daha iyi motive edecek bazı şeyler, aramız çok iyi olmasa da tanrıdan gelir, biraz es verin.

Bir durun!!! bir susun!!!

Kendi hayatlarında konuşacak şeyleri dahi olmayan insanlar! Başkalarının hayatlarını konuşmayın. Biraz müzik açın, elinize bir bardak viski, martini yada bir kadeh şarap alın, gözlerinizi kısın, zihninizi boşaltın… başkalarının hayatlarının içine boşalmayın hayır! Daha büyük keyiftir zihninizi dışarı boşaltmak emin olun.

Aslında gülümsemek çok basit bir eylem (belki az önce yaptığınız gibi) ama birilerinin canını sıkmak, yamalı asfaltların üzerine plan kurmak inanın çok daha meşakkatli ve çok daha yorucu. Nereden mi biliyorum? Bende zaman zaman kötü bir insan oldum. Çabam bir daha kötü olmamak üzere ve  “beni bu hale getirdiler” bahanesinden kurtulmak üzeredir.

Luka